In de spreekkamer van de filosofisch practicus staat de vraag centraal. Met een goede vraag kom je verder dan met een volmaakt antwoord (Harm van der Gaag, uit: Wie het niet weet, mag het zeggen). Het gaat over vragen, die zich in je leven voordoen, over relaties, over werk, over zingeving, over alles wat je dwars zit. In de filosofische praktijk proberen we te komen tot het formuleren van een vraag die zich in het gesprek tussen de practicus en de bezoeker aandient als resultaat van Socratische interventies.

De filosofisch practicus biedt geen troost, slaat geen arm om je heen en lost niks op. Er wordt gezocht naar de  vraag die staat voor het thema, wat besproken is. Een vraag met “nen“, met relevantie, kracht, aanwezigheid en scherpte. Dat is nog best een moeilijk klusje. Die vraag krijg je mee, het is het spreekwoordelijke steentje in je schoen. Er wordt een veenbrandje aangestoken, zou je ook kunnen zeggen. De vraag is weer het begin voor een volgende vraag. En zo leren we, overdenken we, groeien we. Waardoor we weer aankomen bij het begin: we hebben taal nodig voor het formuleren van de vraag, om duidelijk te maken wat er in de spreekkamer van de filosofisch practicus gebeurt.